Laos and Cambodia, what a life!!

- Tuben in Vang Vieng
- Uitzieken
- 4000 eilanden
- Drijvend dorp en de Angkor tempels in Siem Reap
- Doodangsten in de rit naar Phnom Penh
- Genocide museum en killingfields
- Zon, zee, strand en een strandschildpad

Laatste dag in Vang Vieng dan eindelijk wezen tuben ondanks ik me aan het begin nog niet zo goed voelde. De eerste borrel brengt daar snel verandering in wanneer ik daarna moet overgeven. Had me er de afgelopen twee dagen beter niet tegen kunnen verzetten want voel me meteen stukken beter. Twee jaar geleden was dit nog een groot gekkenhuis met heel veel barretjes aan de kant van de rivier, na een aantal dodelijke ongevallen zijn er nu nog maar 4 over. Gedurende de trip zijn er allerlei spelletjes zoals frisbeeën, jeux de boules, basketbal en meer. Na het tuben spreken we af om gezamenlijk met Aiden, Melissa en Dirk wat te gaan eten. Ik voel me plotseling erg beroerd en krijg geen hap naar binnen, had mss wat eerder wat moeten eten (oepsie). Eten dus maar in een take-away bakje en na een uurtje zweten in m’n bed kan ik gelukkig weer wat eten.

Volgende dag direct door naar Pakse wat een 22-uur durende busrit is. Eerst in de middag van Vang Vieng naar Vientiane en vervolgens overstappen naar een slaap bus naar Pakse waar we rond 06:00 arriveren. Vervolgens in een wat luxer hotel ingecheckt. We wilde mogelijk een dagtripje doen maar ik besluit dat het beter voor me is om maar eens een serieuze uitziek dag te hebben en lekker niks te doen. Lekker in bed liggen en een filmpje kijken dus.

Na mijn uitziekdag dan eindelijk weer echt fris en fruitig en door naar de 4000 eilanden waar we hoge verwachtingen van hebben. Inchecken en we huren een fiets voor de dag voor een rondje eiland. Het was me nogal een rit, dertig kilometer door de hitte in de middle of nowhere. Het eiland krioelt bepaald niet van het toerisme wat de fietsrit wel leuk maakt. We fietsen door minidorpjes waar mensen echt op zichzelf zijn aangewezen en de mannen nogal raar opkijken wanneer ze Katrin, in vergelijking met de Laotiaanse, wat schaarser gekleed zien fietsen.

Verder valt er weinig te doen dus al snel door naar Don Det, een kleiner eiland waar het wat levendiger zou zijn. De rest van de dag lekker relaxen en een beetje op het “strand” gelegen waar een paar uur geleden nog een stel buffels lagen te chillen.

Tweede dag op het eiland maar weer iets actiefs en gaan Katrin en ik op voor een kajak tour. Zijn met een wat kleiner groepje met nog twee andere Nederlandse meiden (Lotte en Sanne), een Engels stel en een Duitser. Het watergevecht breekt al snel uit en het is erg gezellig. Na een wandeling lekker geluncht aan het water en daarna door om dolfijnen te spotten. Kom in dit geval niet zo dichtbij als in Australië maar gezien heb ik ze. Na onderling wel klaar te zijn met het watergevecht besluiten we onze krachten te bundelen en de “oorlog” te verklaren aan de andere groep die een stuk groter is en waar het maar een saaie boel lijkt. De een is blij dat er eindelijk iets gebeurt, de ander was misschien liever droog gebleven. Wij hebben in ieder geval een goede tijd, bezoeken na het kajakken nog een waterval die niet qua hoogte maar vooral qua omvang indrukwekkend is. Dag met de groep afgesloten met wat drankjes in de bar. Worden mijn slippers wel voor de tweede keer in korte tijd gestolen.

Vroeg uit de veren voor een lange rit naar Siem Reap. Bij de grens begint het gezeik waar we al langer op onze bus moeten wachten en de bus is uiteindelijk absoluut niet is wat ze ons beloofd hadden. De vertraging is gigantisch, we reizen met gemiddeld 20km/h omdat de “wegen” er erbarmelijk bij liggen. Tot overmaat van ramp krijgen we ook nog een klapband, is de krik om de bus op te liften kapot en duurt het een eeuw voordat we weer onderweg zijn. Als er gezegd wordt dat je om 10pm zult arriveren en je komt er uiteindelijk om 5:30am aan is er toch flink iets mis. Nadat ik over mijn duikschool mijn allereerste positieve review heb geschreven volgt hierna denk ik mijn allereerste officiële negatieve review.

Twee koppen koffie erin en gaan met die banaan. Vandaag naar het drijvende dorp, ik lees erg veel negatieve reviews over het dorp waar mensen doorgaans heen gaan en onze hotelheer beveelt ons een andere aan. Volgen zijn advies op en blij toe ook, want het was zeker de moeite waard. Kan zelfs zeggen dat ik nog een minuut of vijf het stuur van de boot in m’n handen heb gehad en ons door de rivier heb gestuurd. Daarna even bijkomen in het zwembad.

Dagje Angkor tempels, de grootste attractie van Cambodja waar zo ongeveer elke toerist die Cambodja bezoekt een zes uur durende omweg voor maakt (enkele reis). Op advies van verschillende mensen doen we dit vandaag per fiets wat ons uitstekend is bevallen. De tempels zijn zelf een fantastische verschijning en mocht je ooit “in de buurt zijn” is het zeker iets dat je niet mag missen. ’s Avonds in de stad wezen eten bij een klein restaurantje dat in Katrins gids werd aanbevolen, erg lekker. Rest van de avond beetje rond geslenterd door Siem Reap wat een erg aangenaam stadje blijkt te zijn.

Volgende ochtend erg vroeg op voor ontbijt. Hierna worden we door een tuktuk opgepikt voor een transfer naar het bus bedrijf. Bij aankomst komen we er achter dat het verrekte hostel heeft willen profiteren van onze sleepy eyes, omdat we beide de volledige rekening hadden betaalt. Gelukkig hebben we nog voldoende tijd om snel terug te gaan en het geld terug te claimen. Vervolgens de minibus in waar we achterin zitten. Ik heb gedurende mijn hele vakantie geraft, geskydived, tot 30 meter diep gedoken, naar een Fool moon party geweest en getubed, maar waar dit allemaal adrenaline opleverde, zorgde deze busrit puur voor angst. Stel je voor.... Sebastian Loeb op z’n best in een Ford minibus op een weg dat je geen weg mag noemen. Er is niemand geweest die ook maar in de buurt kwam van het inhalen van ons en onze chauffeur haalde iedereen op elke manier mogelijk in. Ik dacht soms dat deze auto vleugels had, want vliegen deden we. Na mijn zegeningen geteld te hebben na aankomst nemen we een tuktuk naar het hostel. Inchecken en al snel door naar het genocide museum. Tussen 1975 en 1979 heeft er hier een vreselijk regime geheerst waarbij 3 van de 8 miljoen mensen in Cambodja door het eigen volk zijn omgebracht. In dit museum wat een oude gevangenis is waar mensen op vreselijke wijze gemarteld werden. Behoorlijk deprimerend om hier rond te lopen maar goed om te zijn geweest. Vervolgens dan maar naar de Rusian market waar ik misschien wat nieuwe kleren hoop in te slaan, helaas was deze al gesloten.

Volgende dag voelt Katrin zich niet zo lekker dus ga ik alleen op stap naar het national museum. Het was een highlight in de lonely planet, maar ik had beter wat meer research kunnen doen want er is niet veel aan. Wanneer ik contact probeer op te nemen met Katrin blijken ook Aiden en Melissa in Phnom Penh te zijn, stelletje stalkers. Katrin blijft nog in het hostel en neem een tuktuk naar hen en we gaan samen naar de Rusian market en naar de killingfields. De Rusian market is geen groots succes al heb ik in ieder geval iets gevonden waar ik lang naar op zoek was. De killingfields, een plek waar duizende mensen naar toe werden verscheept en ter plekke werden vermoord, waar slogans als “better to kill someone innocent than to spare someone guilty” heerste, waar baby’s tegen bomen werden geslingerd tot de dood tot gevolg en waar de botten nog altijd uit de grond steken. Wederom heel intens maar goed om geweest te zijn. Het verhaal dat je door je koptelefoon krijgt te horen is gruwelijk maar erg interessant. Katrin voelt zich ’s avonds een stuk beter en we gaan samen met Aiden en Melissa (Robertsons) uit eten bij een tapas restaurant waar straatkinderen een kans wordt gegeven te leren van top chefs. Het eten was er werkelijk waar geweldig en het heeft nog altijd niks met Europese prijzen te maken.

Volgende dag met de minibus naar Sihanoukville en in dit geval hadden we ons bij de aanschaf van het ticket wel verzekerd van een plaats voorin. Blijkt het uiteindelijk een prima weg te zijn en komen dan voor het eerst zonder issues aan in het zonnige Sihanoukville, strand!! Hadden een hostel geboekt voor de eerste nacht zodat we in ieder geval iets hadden bij aankomst. Bij aankomst blijkt dat we het eigenlijk niet beter hadden kunnen treffen, een super chill strand, enorm vriendelijke eigenaars en op loopafstand van wat meer activiteit.

Dag later zoeken we Aiden en Melissa op die ons ook hiernaartoe hebben gevolgd. Het plan was om een strandschilpad te maken om mijn traditie ook hier in stand te houden. We willen voor een echt grote gaan dus hebben eigenlijk wat hulpmiddelen nodig, emmers zouden wel handig zijn. Wil het net zo zijn dat ze hier in Azië mix drank nog wel een in buckets willen aanbieden. We bestellen elk een bucket, maar wanneer de ober aankomt lopen met onze drankjes zijn we toch lichtelijk verrast. Geen buckets, maar een pitcher vol met vodka, cola en red bull. Van die schilpad is deze dag dan ook niks meer van gekomen, maar we hebben wel mooi wat guy time weg van de meiden. ’s Avonds naar een night market, blijkt weinig market maar gelukkig wel gezellige muziek en wat drankjes. Bij terugkomst eerst nog een verfrissende duik in de oceaan voor we onze kamer opzoeken.

En dan is het zover, de ochtend eerst lekker kunnen relaxen, maar daarna is het strandschildpad tijd!! Nog altijd zonder emmers dus de dames aan de cocktails en Aiden en ik maar zwoegen. Uiteindelijk mag het resultaat er wel weer wezen en komen weer verschillende mensen foto’s maken. Daarna een mooie zonsondergang en een rustige avond.

Katrin en ik willen vandaag ons visa regelen en wat rond rijden. We willen een scooter huren, maar vergeten even dat ze als borg ons paspoort willen hebben. Dan moeten we waarschijnlijk maar een tuktuk nemen. Bij terugkomst in het hostel vraagt de hostelbaas waarom we geen scooter hebben kunnen huren. Hij probeert iets te regelen maar het wil niet lukken waarop hij ons aanbied om een van zijn scooters te lenen, hebben het wel weer getroffen. Vervolgens vandaag eerst ons visa en bus ticket geregeld en daarna lekker rond gecruised en de stad verkend. Een van onze stops is een markt die niet bepaald op de westerse mens is gericht. De stank van het voedsel gedeelte was behoorlijk en wanneer ik bijna getuige ben van de slachting van een kip in het midden van de markt keren we toch om.

Nog twee dagen chillen en dan door naar Ho Chi Minh City, Vietnam.