Vervolg Oostkust van Australië

In deze aflevering:
- Even bijkomen in Sydney
- Blue Mountains
- Newcastle
- Hunter Valley wijnregio
- Kamperen in de bush
- Melbourne Cup
- Koala ziekenhuis
- Thomas de idioot (dit wil je niet missen als je van een beetje leedvermaak houdt (het is hierdoor wel weer een boekwerk geworden, sorry))
- De nodige BBQs
- Zwemmen met dolfijnen


Na aankomst in Sydney eerst een bedankje gekocht voor Cuth en Allen, waar ik ook nu weer 2 nachtjes kan verblijven en die gedurende mijn afwezigheid een beetje op m’n auto hebben gelet. Eenmaal bij Cuth is het natuurlijk eerst verhalen vertellen, maar hij moet al weer snel aan de slag want hij heeft voor komende week nog drie deadlines staan. Komt mij niet heel slecht uit want daardoor kan ik ook alles weer een beetje bijwerken en weer op adem komen. Althans.... totdat Cuth voorstelt om samen met een maatje van hem een stuk te gaan hardlopen.... ik had het wel al voorgenomen om dat in Australië te gaan dus beetje stom om af te slaan. We doen een rondje van zeven kilometer die dat net zo goed een toeristenwandeling had kunnen zijn. Er is echter maar weinig tijd om ervan te genieten want het tempo zit er goed in en ben ik ook helemaal stuk na het rondje. Na in Nieuw-Zeeland vier kilo te zijn afgevallen (en toch zeker niet dunner te zijn geworden) valt de conditie toch niet eens zo tegen.

Jawel, de spierpijn in de kuitjes is aanwezig. Gelukkig hoef ik vandaag niks intensiefs te doen want ik wil vandaag een globale planning voor m’n Australische Oostkust trip in elkaar knutselen. Waar de meeste mensen dus maanden voorbereiding voor nemen ga ik het in één dag proberen te plannen. En tout de le frout (voila), met behulp van excel, reisboek Australië, lonely planet East Coast en het internet heb ik een globale planning die me in een maand tot Cairns brengt. Daarna met papa en mama gefacetimed en m’n tas ingepakt, want morgen begint het volgende avontuur met vertrek richting de eerste bestemming, de Blue Mountains.

’s Ochtends nog even met Mathijn gefacetimed aangezien het zijn verjaardag is. Moeten het wel kort houden want z’n feestje is in de tussentijd ook aan de gang. En Robbert, ik heb vernomen dat de nieuwe WC in werking is genomen dus geen opsluitinggevaar meer ;). Om een uur of tien Cuth en Allen gedag gezegd en on the road. Eerste stop is bij de Glenwoud falls waar ik ondanks de spierpijn toch het nodige afloop. Helaas kom ik er pas aan het eind achter dat de GPS van m’n camera nog stond uitgeschakeld sinds de vlucht naar Sydney. Volgende bestemming is Echo point, vanwaar ik de three sister kan zien. Ik verwachte een wandeling naar dit punt maar het blijkt een grote toeristenpunt aan de kant van de weg te zijn. Geeft mij mooi wat tijd om hierna wat boodschappen te doen. Het is overigens wel meteen duidelijk waarom ze het de Blue Mountains noemen want er hangt een mooie blauwe gloed over het gebied. Na de lunch de Giant Stairway afgedaald en gigantisch is ie zeker. En dat voelen m’n benen zeker wanneer ik die ruim 900 treden ook weer naar boven moet!

Vroeg uit de veren voor een flinke wandeling. Voor de Ruined Castle wandeling staat vijf uur return aangegeven. Als de pas er aardig in zit kom ik er naar ongeveer anderhalf uur aan. Het heeft volgens mij weinig met echte ruïnes van een kasteel te maken maar het is gewoon een flink stel rotsen boven op een wat kleinere heuvel in het midden van de vallei. Het geeft een geweldig 360 graden uitzicht...... althans.... vanaf de rotsen dus. Hoewel de meeste van mijn hersencellen zegt zeker niet naar boven te klimmen schijnt er eentje erg overtuigd te zijn om het wel te doen. Zo gaat het tot nu toe meestal, waarschijnlijk kan ik dit beter niet doen, maar doe het uiteindelijk toch. En gelukkig tot nog toe zonder gevolgen, nok nok. Het uitzicht geeft na de klim dan ook wel de voldoening die de wandeling verdiend. Vervolgens bedenk ik me dat ik, als ik ook weer vlot terug wandel, vandaag al m’n weg naar Newcastle kan vervolgen in plaats van morgen. Na iets meer dan een uur zit ik dan ook al weer in de auto om via Bell naar Newcastle te rijden. Kom hier langs een deel van het gebied waar de afgelopen tijd de bosbranden zijn geweest. Ik verwachtten grote delen kompleet afgebrand bos, maar de bomen zijn in de meeste gevallen alleen bij de stam in brand geweest. Neemt niet weg dat het gevaar en zijn gevolgen nog altijd zichtbaar zijn. Zo kom ik langs een afgebrand huis waar ook de auto compleet is afgebrand. Hoewel ik eigenlijk nog wel een wandeling naar een uitkijkpunt had willen doen is dit gewoon niet te doen vanwege al het opwaaiende as. In Newcastle snel een duik in de oceaan voor het avondeten.

Heel veel is er niet in Newcastle te doen dus maar weer door naar Hunter Valley. Chris en Laura waren hier erg enthousiast over dus ik ben benieuwd. Deze regio staat bekend om alle wijn die hier wordt geproduceerd. Ik kan de charme van het gebied wel begrijpen maar voor mij lijkt het gewoon erg veel op Frankrijk. Na het eerste uitkijkpunt is het vervolgens op naar Audrey Wilkenson Winery, die goed staat aangeschreven in de lonely planet. Het is dan ook een mooi plekje waar ze ook een museum hebben ingericht om de geschiedenis achter deze wijnproducent te vertellen die al sinds 1866 bestaat. Ik wil toch door dus besluit ook nu hier niet extra te overnachten maar door te rijden naar Seals Rock in het Myal Lakes National park. Dit blijkt al snel meer mijn ding te zijn met een offroad weg die naar de grootste boom van New South Wales leidt. In Seals Rock nog wat meer klauteren over de rotsen op het strand voor de betere foto’s en een korte wandeling naar de vuurtoren. Daarna door naar de bush camping ground, dit is een stukje grond in de middle of nowhere waar je dus kunt kamperen. Je hebt hier echter enkel een WC’s en een bbq als voorziening. Normaal komt er een ranger langs om het geld hiervoor op te halen maar aangezien het al vijf uur is hoef ik die niet meer te verwachten. Ik blijk bij aankomst ook de enige op de camping te zijn. En dat terwijl het echt een fraai plekje is. Bij het opzetten van m’n tentje komt deze Kaketoe telkens even kijken. Hij jaagt me wel telkens de stuipen op het lijf want hij komt steeds net iets dichter bij en staat er telkens net wanneer ik me omdraai. Daarbij lijkt het alsof hij elk moment kan beginnen met praten....... wees gerust ik ben nog bij kennis (geen vreemde afkickverschijnselen van de alcohol) en begrijp dat dit niet gaat gebeuren ☺. ’s Avonds nog snel even een paar foto’s van de zonsondergang voordat ik m’n tentje in duik en m’n blog maar weer eens nodig bijwerk.

Het is maar bewolkt en wanneer ik op het strand wil ontbijten stikt het van de vliegen dus ik draai al snel om en stap in de auto op zoek naar een wat prettiger plekje om te ontbijten. Vervolgens rijdt ik langs heel wat leuke strandjes maar het weer is er nog altijd niet naar om een duik te nemen dus ik besluit door te rijden naar Port Macquirie waar een koala ziekenhuis is. Het is vandaag echter ook de dag dat de Melbourne Cup wordt gehouden, de meest prestigieuze paardenrace in de wereld, de mensen in Victoria krijgen er zelfs vrij van werk voor. Het koala ziekenhuis moet daarom maar wachten, ik duik de kroeg in voor de Melbourne Cup. Raak er aan de praat met twee tachtigers die er al de hele dag zitten in afwachten van DE RACE. En een groot sportevenement is in Australië niks zonder er op te gokken. Na de nodige uitleg maak ik dan ook maar mijn weg naar de gokautomaat om een kleine bet te plaatsen. Helaas, de favoriet wint, ik niet en het is over voor je er erg in hebt. Het weer is in de tussentijd ook opgeklaard dus tijd voor het strand. Het blijkt echter niet bepaald ideaal om te zwemmen. In tegenstelling tot dat, wel ideaal voor bodyboarding en Port Macquirie staat dan ook wel bekend als de bodyboard hoofdstad van Australië. Ziet er heel vet dus moet toch maar eens overwegen om er morgen een te kopen.

Na het ontbijt maak ik al snel mijn weg richting het koala ziekenhuis. Er worden hier jaarlijks zo’n 300 zieke, gewonde of verdwaalde koala’s verzorgt, geopereerd en teruggeplaatst. Heel indrukwekkend aangezien het ook nog allemaal door vrijwilligers wordt gedaan. Na het koala ziekenhuis op zoek naar een bodyboard. Ze lijken hier echter alleen serieuze bodyboards te verkopen die mijn budget ruim overstijgen. Het is vandaag echter prachtig weer dus moet mijn weg naar het strand toch maken. Vind in Flyns Beach een mooi strand dat zowel geschikt is om te zwemmen als voor het surfen. Na het nodige te hebben gebodysurft moet ik het toch ook maar weer eens op een plank proberen. Huur dus een surfboard en ben na anderhalf uur vallen, opstaan en zo nu en dan een beetje surfen helemaal kapot. De glimlach op m’n gezicht blijft er echter niet voor lang want nu komt het................. Thomas Brouwer wat ben je toch een idioot!!! Ik kan m’n autosleutel namelijk niet vinden en na heel goed zoeken rest mij niks anders dan te concluderen dat deze dan waarschijnlijk in mijn zwembroek moet hebben gezeten. Inderdaad: hebben gezeten, want dat zit ie nu in ieder geval ook niet meer. PANIEK!!!! Deur op slot, geen reservesleutel en telefoon en portemonnee bevinden zich ook in de auto. Wat nu?? Er hangen nog een aantal surfinstructeurs rond en Rob, degene die hier het pand van de surfclub beheert. Wanneer ze horen dat het om een oude Hyundai Excel gaat zijn ze er al snel van overtuigd dat ze daar toch wel in, in moeten kunnen breken. Zo wordt er een klerenhanger tevoorschijn getoverd en wordt er eigenlijk in no-time succesvol in mijn auto ingebroken. Ik kan nu in ieder geval weer bij mijn telefoon en dergelijke. Probeer Ged, van wie de auto is, te bereiken maar geen gehoor. Toen hij de auto kwam brengen vertelde hij me dat hij maar één sleutel had dus het was eigenlijk toch maar tegen beter weten in. Ze helpen me aan het nummer van een locksmith die een nieuwe sleutel voor me kan maken maar dat kost nogal wat. Meer dan de auto waard is maar het is mij dat nog altijd wel waard. Iets later die avond meldt Ged zich met het bericht dat hij een reserve sleutel heeft gevonden. Als hij deze morgen vroeg met de expres post verstuurd zou deze er misschien nog voor het weekend moeten zijn. Betekent één extra dag hier, en het is hier zeker niet slecht, dus ik besluit die gok maar te nemen en de locksmith af te bellen. Voor alle duidelijkheid, mijn auto staat nog altijd aan het strand en gezien de deuren open moeten blijven ben ik het beste af door zelf in de auto te slapen.

Ik wordt zo rood als een kreeft wakker, maar een veel beter plekje voor mijn ontbijt kan ik me niet wensen. Loop vervolgens Graham tegen het lijf die gisteren ook al had aangeboden om te helpen dus loop er even naartoe om hem een update te geven. Hij biedt me vervolgens pardoes uit voor een BBQ vanavond. Vervolgens in de ochtend maar eens gekeken hoe deze vertraging mijn originele planning gaat beïnvloeden. Het blijkt reuze mee te vallen, als de sleutel vrijdag met de post komt loop ik nog altijd voor op schema en als deze maandag komt loop ik slechts één dag achter. Rest van de dag lekker gerelaxt en aan het best of footy stories boek begonnen dat ik van Adam en Debbie voor mijn verjaardag had gekregen. Rond een uur of vier vraagt Rob of ik misschien zin heb om mee te komen om in de buurt een biertje te drinken. Heb wel zin in een biertje dus na een paar biertjes is het door naar Graham en Karen voor de BBQ.

Wordt vroeg wakker en is een goed moment om m’n goede voorname om wat te gaan rennen een vervolg te geven. Na het ontbijt is het tijd voor een lange wandeling langs de kust en door het/de dorp/stad (50.000 inwoners). Helaas is de sleutel vandaag niet gearriveerd dus het wordt een rustig weekendje Port Macquirie. Moet zeggen dat ik me er niet meer echt druk om maak gezien ik het heel veel slechter had kunnen treffen met de omgeving en mensen hier. Zo is er vanavond weer een BBQ van de surfclub waar ik welkom ben.

Graham komt vroeg langs en vraagt of ik misschien zin heb om wat baantjes te trekken in een binnenzwembad waarna hij me op een ontbijt in de stad wil trakteren. Gezien ik nog altijd wat verbrand ben is een binnenzwembad wel lekker en geeft het ook weer wat afwisseling met het hardlopen. Buiten het feit dat het aardige mensen zijn zit Graham in de Finance wereld wat eenvoudig voor voldoende gesprekstof zorgt. Vervolgens rond het middaguur terug naar het strand en al weer snel in de auto met Rob om Max op te pikken en naar het vliegveld te brengen. Daarna een potje golf en een rondje door de buurt van de rijke mensen hier in Port Macquirie. En dat blijken er nogal een aantal te zijn. Later begint het te regenen en te onweren, en niet een klein beetje. Wanneer de regen ophoudt en de bliksem boven de oceaan nog even doorgaat levert dat een spectaculair beeld op dat ik helaas niet op een foto weet vast te leggen. Aangezien het zaterdagavond is vind ik het ook een mooie tijd om het nachtleven van Port Macquirie maar eens onder de loep te nemen. De beste tent schijnt the Ultimate te zijn dus daar ga ik dan ook maar naartoe. Het lijkt wel een beetje of ik in Leeds of Liverpool ben, heel apart volk dat er rondloop met jongens met stropdassen tot surfdudes met een muts op. Verder krijg je er een gratis sauna bezoek bij zo warm is het binnen. Toch vermaak ik me prima gezien er, zoals in elke uitgaansgelegenheid hier in Australië, een pooltafel is waarmee een gesprek aanknopen niet moeilijk is.

Na een paar uurtjes slaap maakt Rob me wakker en vraagt of ik zin heb om met een resque board wat golven te pakken. Ik weet dat er vandaag al snel 200 kinderen zouden komen voor hun lifeguard training dus waarom ook niet. Hij verteld me vervolgens dat er ook wel eens dolfijnen langs komen in de ochtend, helaas lijken we vandaag geen geluk te hebben. Terug op het strand spot iemand twee dolfijnen dus ik ren als een dolle terug naar m’n board en begin snel te peddelen richting de dolfijnen. Al is het maar voor even, ik kan toch op ongeveer twee meter afstand van ze komen. Even later is het weer raak wanneer ik op het strand sta en ren ik wederom de oceaan in en zwem ik dit keer naar de dolfijnen. Ze hebben dit keer minder haast en zwem plotseling zo naast een stuk of zes dolfijnen. Ik kan ze net niet aanraken, maar mijn dag kan echt niet meer stuk!!! Zelfs de regen die er voor het grootste gedeelte van de rest van de dag is veranderd daar niks aan. Wanneer de training begint en de dolfijnen weg zijn help ik met het planten van wat nieuw groen in de tuin van het strand. ’s Avonds neemt Rob we weer mee naar een BBQ bij iemand anders, in dit geval bij Geoff en Gaye. Een BBQ gaat er hier trouwens wel iets anders aan toe dan back home, er wordt hier in de meeste gevallen het een en ander op de BBQ gebakken en wanneer alles klaar is schep je op en begin je met eten. Jeff en ........ hebben drie dochters die in Sydney wonen en ze gaan met kerst en O&N een paar weken naar Europa. Mocht ik O&N in Sydney willen vieren kan ik gerust in hun huis in het centrum van Sydney verblijven, zal daar toch eens over na moeten gaan denken.

Hopelijk breekt vandaag mijn laatste dag in Port Macquirie aan. Wat begon met een gigantisch domme actie resulteerde in een relaxt weekje in een mooi stadje waar ik veel vriendelijke mensen heb mogen leren kennen. Aangezien ik de sleutel pas in de middag zal ontvangen heb ik nog een ochtend te vullen. Ik kom op het idee om een soort van familie traditie voort te zetten en een grote schildpad van zand op het strand te maken. Na ruim twee uur zwoegen mag het resultaat er wel wezen en trekt het beestje de nodige aandacht op het strand. Rob komt later aan met de sleutel en nadat ik de olie en dergelijke heb gecheckt en later aangevuld kan ik op weg naar mijn volgende bestemming, Yamba.